دنیای کوچک ما

یک روز بود که وارد هفته ی بیستم شدم راهی مرکز سونوگرافی شدیم چقدر لحظه ی دیدنت برایم لذت بخش بود روی تخت خوابیدم اول از همه چهره ات را نشانم داد چقدر برایم آشنا بودی دستت را روی صورتت قرار داده بودی بعد به سراغ دست وپاهایت رفت شک زده بودم غیرقابل تصور بود برام مدام در حال دست وپا زدن تند تند یک انسان مینیاتوری قلب وریه وکلیه ها را چک کرد واز سالم بودن آنها برایم می گفت در همان حال بود که آقای دکتر گفت :دختر قربون صدقه های مامان مهری بود که بالا رفت چه چیز می توانست قشنگتر از این باشد که تو دنیای من بشی خبرسلامتیت آرامش بخش ترین خبری بود که می توانست مرا این چنین خوشحال کند   من بر روی این تصویرهای سونوگ...

امروز بیست و یک تیرماه امروز صدای قلبت را که برای اولین بار شنیدم بی اختیار خنده ام گرفت چه تند می تپد این قلب کوچک نخودی درست شبیه بچه گنجشک های کوچک لبریز از هراس توی دست آدمهاست اما تو نترس عزیزم مامانی اینجاست کنارتو برای همیشه   هستی من صدای قلبت بهترین هدیه روز تولدم بود

یه توضیح کوچولو: دنیای مایه دفتر ماندگار داره که مخصوص نوشته های پدربزرگ ومادربزرگ ودایی وعمه وخاله وعلیرضا ست   خاطره خبردارشدن اززبان مامان مهری   خاطره خبردارشدن اززبان باباجان   خاطره خبردارشدن اززبان دایی   خاطره خبردارشدن اززبان مامان زهره   خاطره خبردارشدن اززبان عمه زهرا   ...

  نقطه کوچولوی دوست داشتنی روزایی بود که حتی نمی تونستم فکربچه دارشدن را بکنم حس میکردم آدم بایدخیلی خیلی قوی باشه که بتونه یه بچه ای را بزرگ کنه  بعدشش سال از زندگی مشترکمون، نمی دونم! چی شد؟ چه حسی بود. شایدبازم ترس از دیرشدن ،پیرشدن ،یا شایدحس نیاز نمی دانم ! تصمیم گرفتیم بچه دار بشیم وخدا خیلی خیلی زود ودور از باورمان این امر را برایمان محقق گردانید. در روز سی ویک اردیبهشت همه چیز با یه حس شروع شد وبا یه آزمایش ویه تلفن که جواب مثبت بود ادامه پیدا کرد وقتی جواب را فهمیدم یه حال عجیبی داشتم یه شادی بینهایت و حس عمیق به یه نقطه واقعا یه چیزی به اندازه ی یه نقطه می تونه یه آدم واسیرخودش ...